Norsk oppgaver - Novelle

OPPGAVE A: Skriv et blogginnlegg der du forstørrer ett av følgende to øyeblikk:

Øyeblikk 1: Du sitter på bussen på veg heim fra skolen en ettermiddag. Du er trøtt etter en slitsom dag på skolen, og du ønsker at det skal være stille rundt deg. Men så kommer to eldre damer på, og setter seg på setene rett bak deg. De er av den meget pratsomme sorten.

Sliten, lei, trett, så ubeskriveleg korleis ein dag kan vere så utmattande, så utroleg mykje på ein gong. Eg er glad for at eg snart eg heim. Det var tomt på bussen i dag, noko som eg var veldig glad for. Eg hadde ikkje lyst til å høyre mykje bråk i dag, altfor trøtt og sliten til å høyre mykje støy. Rett før bussen skulle til å kjøre ut på vegen igjen, bremsa den hardt ned igjen, slik at eg nesten datt ned frå setet mitt. To eldre damer kom tungt pustande inn gjennom midtgangen, og eg håpa på at de ikkje skulle setje seg nærme meg, i og med at de ikkje akkurat var av den sorten som var glad i stillheita. Begge var utstyrt med kvar sin rullator, paraply og regnfrakk, noko som eg ikkje skjønte fordi sola sto på sitt høgaste i dag. Ja, det var faktisk det beste været på heile tre månadar. Eg kunne ikkje fatte kvifor de satt seg rett bak meg, når heile, og eg menar heile, bussen var tom?? Ikkje nok med at rullatorane lagde uhyre mykje bråk, nei, også mine to kjære sitjekomaratar snakket heile bussturen, og det på eit lyd nivå som ikkje var til å halde ut… I 34 minuttar måtte eg sitte å høre på kor dårleg det var at Magnus sa at dette kommer til å bli ein dag med mykje regn, og kor skuffa de var av dagens ungdom. Eg kjende korleis sinna kokte inni meg, utslitt, ferdig og lei, irritert over alt som kom i vegen min, det einaste eg ville, var å komme heim. Eg halde på å flytte meg, men da var det berre ein haldeplass til eg skulla av, så eg pakka saman tingande mine, trykte på knappen, og stod opp.     

OPPGAVE B:

Skriv et blogginnlegg der du ”viser” to ”fortellinger”:

a) Mikal er svært interessert i musikk.

Det finnast ikkje ein dag kor Mikal kommer rett heim frå jobb. De einaste gongane vi ser ham, er når han kommer heim seint på kveld med tre baggar full av instrumentar og høgtalarar. Ein skulle nesten tru at han var profesjonell, slik som han spelar med bandet sitt kvar dag, øver, og øver.. Han spelar fleire instrument, men det eine gir han aldri slipp på, det eine instrumentet er hans aller heilagaste, og det er nærmast slik at han søv med den om natta. Den tolv år gamle gitaren hans, som han hadde arva av faren var noko av det som betydde mest for ham, men ikkje bare gitaren er livet for ham. Spelar du ein song i hans nærvær, skal du ikkje vente lenge før Mikal har funnet fram det passande instrumentet og begynt å spele til musikken.     

b) Jeg sitter ute på en holme. Det blåser kraftig, og jeg er svært redd.

Kulde og einsamheit. Her sit eg, håret blåsar i ansiktet, bølgjene kastar vatnet som treffer steinane på meg, og eg sit berre der. Forlat, og ingen er rundt meg, heilt aleine utan nokon som kan trøste meg. Eg skjelvar og eg tørr ikkje sjå bak meg, det er som om ein blir jaga til verdas ende, utan nokon utvei står eg her, utan nokon nær meg. Vinden tek meg med, det er eg nesten sikker på, sitter berre her og ventar, krympar heile kroppen samen, for å ikkje fryse, vinden er eit kraftig fenomen, og her ute kjennast den som noko mykje kraftigare enn det eg hadde trudd….    

OPPGAVE D:

Husker du Hemingways seksordsnovelle ”For sale: Baby shoes, never worn”? Skriv to ulike åpninger på historien om dette: én hvor du bruker en presenterende start, og én hvor du bruker ”in medias res”.

Presenterande start:

Det var ein gong ein usedvanleg varm vårdag, sola strålte ned på den kvite sjukehusbygginga. Alle trudde at dette skulle bli ein vedunderleg dag, og eg trudde det same. Men det var ingenting som gikk som vi hadde forventa.. Ni månadar bar eg på det som vekst fram inni meg, ni lange, men utrolege månadar. Månadar fylt med både glede og smerte.

In medias res:

De rosa skoa låg ved kista. Knapt ein meter lang, kvit, og dekka med blommar. Rundt heile kista låg, det bukettar med banderoler der det stod helsingar frå kjente som kondolerte. Tårane trilla ned, ein etter ein, som ein foss utan retning. Eg kjente smerten i hjartet, og ville ikkje tru at det var sant, eg ville ikkje tro at det som eg hadde passa på, det som eg bar rundt på i ni månadar plutseleg skulle vere borte.